Związki zawodowe chcą, żeby pracodawcy zostali zobowiązani do płacenia składek za pracowników zatrudnionych w ramach umów-zleceń. Poza tym, domagają się również, aby określono maksymalny okres, na jaki zawierane mogą być umowy czasowe. Chodzi o to, żeby ich łączny czas nie był dłuższy niż 24 miesiące. Powyżej tej granicy, firmy musiałyby zatrudniać już na czas nieokreślony.

Jak wynika ze statystyk, Polska jest tym krajem w Europie, w którym podpisuje się najwięcej umów tymczasowych. Dokładniej, aż 27% spośród obywateli naszego kraju jest zatrudnionych w oparciu o umowę na czas określony. W większości europejskich państw jest to kilka, maksymalnie kilkanaście procent pracowników. Nie dziwi więc fakt, że związkowcy chcą zmienić ten stan rzeczy.

Jedną z propozycji związków zawodowych jest wydłużenie okresu wypowiedzenia. W przypadku umów, których łączny okres to minimum 18 miesięcy, czas wypowiedzenia miałby wynosić miesiąc, a nie 2 tygodnie jak dotychczas. Należy przy tym dodać, że gdy mowa o umowach na czas określony, to czas wypowiedzenia wynosi tylko 2 tygodnie.

Niestety, chociaż postulaty związków zawodowych spotykają się ze sporą aprobatą pracowników, to jednak dość trudno jest uwierzyć w to, że takie zmiany rzeczywiście wejdą w życie. Problemem jest bowiem fakt, że przy aktualnych kłopotach na rynku pracy, rząd stara się dodatkowo uelastycznić zatrudnienie, byle tylko poprawić sytuację firm i zachęcać je do zatrudniania nawet, gdyby miało to być na krótki czas.

Łatwość zatrudniania i zwalniania jest obecnie bardzo istotna dla przedsiębiorstw, ponieważ mają ten komfort, że gdyby pojawiły się problemy finansowe, to będą mogły bez większego trudu zredukować kadrę i utrzymać firmę. Natomiast zatrudniając pracowników na umowy, z których trudno jest zrezygnować, firmy musiałyby pogodzić się z poważnymi kłopotami, niejednokrotnie dochodząc na skraj bankructwa, a mimo tego, musiałyby jeszcze poczuwać się do większej odpowiedzialności za swoich podwładnych.

Niektórzy eksperci obawiają się, że związkowcy mogą doprowadzić do sytuacji, w której przedsiębiorstwa przestaną w ogóle zatrudniać. Jeśli bowiem będą musiały znacznie zwiększyć koszty utrzymania pracowników, to nie będą chciały ich w ogóle przyjmować. Wtedy może jedynie dojść do poszerzenia się tzw. szarej strefy, gdyż przedsiębiorstwa będą niechętne wobec podpisywania jakichkolwiek umów.