Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju opublikowała nowy raport dotyczący rozwarstwienia finansowego wśród obywateli jej państw członkowskich. Z najświeższych danych wynika, że 10% najzamożniejszych mieszkańców tych krajów posiada łącznie o 9,6% więcej pieniędzy niż 10% najuboższych. Eksperci twierdzą, że sprawa jest już bardzo poważna i grozi zahamowaniem wzrostu gospodarczego.

Po opublikowaniu danych OECD podkreśliło, że różnica w dochodach między najbiedniejszymi a najbogatszymi jeszcze nigdy w historii badania nie była tak duża. Niemniej jednak jeszcze niedawno, w czasie kryzysu gospodarczego, nierówności te uległy zmniejszeniu wobec okresu sprzed kryzysu.

W ciągu ostatnich kilkunastu lat wyraźnie wzrosła liczba umów cywilnoprawnych podpisywanych z pracownikami we wszystkich krajach należących do OECD. Niestety, statystyki wskazują, że osoby pracujące na tzw. „umowy śmieciowe” częściej od pracowników etatowych zaliczane są do grupy tych najuboższych. Wzrost liczby tego typu umów oznacza więc poszerzenie grupy osób ubogich.

Innym powodem rosnącej różnicy między najuboższymi a najbogatszymi jest mała skuteczność systemów zasiłkowych i nieprzyjazne systemy podatkowe obowiązujące w wielu krajach. Zdaniem analityków to właśnie rozwiązanie kwestii ubóstwa jest pierwszym i najważniejszym krokiem do zniwelowania tak wyraźnych różnic finansowych. Priorytetem powinno być podniesienie jakości życia 40% najbiedniejszych mieszkańców państw należących do OECD.

Realnym problemem jest również przecenianie osób zajmujących najwyższe stanowiska. Brakuje bowiem przesłanek do tego, by np. kierownicy i dyrektorzy zarabiali niekiedy nawet po kilkaset razy więcej od pracowników szeregowych.

Eksperci pracujący dla OECD podkreślili jednak, że rządy krajów należących do organizacji powinny skupić się na zwiększeniu liczby miejsc pracy, a także dopilnowaniu przestrzegania zasady równości płci w zakładach pracy. Należy również zadbać o zwiększenie inwestycji na edukację oraz szkolenia, które pozwolą kształcić wykwalifikowanych pracowników rzeczywiście potrzebnych na rynku pracy.