Igrzyska Paraolimpijskie zawsze odbywają się wkrótce po zakończeniu zwykłej, letniej Olimpiady. W tym roku przypadły one na dni 29 sierpnia – 9 września. W ciągu tych niespełna 2 tygodni na londyńskich obiektach sportowych zaprezentowały się 164 reprezentacje, na które składało się przeszło 4200 zawodników. Łącznie rozegrano 20 konkurencji, w których walczyli między sobą mężczyźni oraz kobiety cierpiący na różnego typu schorzenia.

Medalowy dorobek polskiej reprezentacji brzmi niewiarygodnie – 36 medali, w tym 14 złotych! A wszystko to zdobyte przez zaledwie 101 sportowców. Przypomnijmy, że w klasycznej Olimpiadzie nasz kraj reprezentowało aż 218 zawodników, którzy przywieźli jedynie 10 medali i tylko 2 złote. Wszelkie porównania wydają się tu być bezsensowne, kiedy dodamy, że Polska zajęła 9. miejsce w paraolimpijskiej klasyfikacji medalowej. To wynik, jakiego nigdy nie uzyskaliśmy i zapewne długo nie uzyskamy podczas zwykłych, letnich IO.

Mimo tak genialnych sukcesów polskich sportowców na Paraolimpiadzie, Telewizja Polska nie transmitowała ani jednej konkurencji. Mogliśmy jedynie oglądać krótkie podsumowanie każdego dnia. To z nich lub z sieci dowiadywaliśmy się na przykład o tym, że Polacy pobili aż 5 rekordów świata.

Poza tym, na paraolimpijczyków przekazano znacznie mniej funduszy – było to tylko  8,9 mln złotych podczas, gdy na zdrowych zawodników wydano 130 mln złotych. Co ciekawe, mimo swojej niepełnosprawności, zawodnicy biorący udział w Paraolimpiadzie nie potrzebowali tak dużego sztabu osób towarzyszących. Zabrali ich ze sobą do Londynu tylko 44, a olimpijczycy walczący na przełomie lipca i sierpnia potrzebowali aż 183 ludzi.

Nikt nie wątpi w to, że każdy sportowiec ma wielkie serce do walki i zdecydowanie każdy marzy o wygranej – a szczególnie o wygranej podczas Igrzysk Olimpijskich. Jednak tegoroczne zmagania polskich olimpijczyków i paraolimpijczyków są dowodem na to, że czasem największą motywację mają ci, przed którymi stoi najwięcej przeszkód. Mimo gorszych warunków, to właśnie ci, którym życie rzucało większe kłody pod nogi, poradzili sobie lepiej na londyńskich arenach.

Rodzi się tylko pytanie – dlaczego w Polsce wciąż boimy się niepełnosprawności? Telewizja nie transmitowała ani minuty Paraolimpiady, wiele osób nie zdawało sobie sprawy z naszych sukcesów, a informacje na ten temat niknęły gdzieś pośród wielu innych wiadomości dnia codziennego. Zdarzały się komentarze na temat braku estetyki w Paraolimpiadzie, wielu kibiców sportowych w ogóle nie interesowało się zmaganiami niepełnosprawnych. A przecież powinna rozpierać nas duma, bo ci zawodnicy tak samo, jak inni reprezentowali nasz kraj, wykazując się nie tylko sportowym, ale i ogólnym, zachwycającym duchem walki.