7 stycznia 2015r. w wieku 88 lat zmarł Tadeusz Konwicki. Prozaik, ale też scenarzysta i reżyser urodził się 22 czerwca 1926r. w Nowej Wilejce. Wychowywał się w Wilnie, gdzie też uczęszczał do szkoły. Po wybuchu II wojny światowej pracował w rodzinnej miejscowości. Imał się różnych zajęć. Był m.in. robotnikiem kolejowym i elektrykiem. Maturę zdawał w czasie wojny, jednocześnie będąc żołnierzem antysowieckiego podziemia.

Mimo że Konwicki studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz na Uniwersytecie Warszawskim, ostatecznie nie ukończył edukacji na szczeblu wyższym, dobrowolnie rezygnując z części egzaminów. Jako dziennikarz zadebiutował w 1946r. w dodatku do „Dziennika Polskiego” pt. „Od A do Z”, do którego przygotował reportaż oraz rysunki.

Także w 1946r. rozpoczął pracę w krakowskim tygodniku „Odrodzenie”, w którym początkowo był korektorem, a z czasem objął stanowisko redaktora technicznego. Zajmował się też publikacją recenzji filmowych i literackich oraz przygotowywaniem ilustracji. Już w tamtych czasach chętnie pisywał opowiadania, które ogłaszał w innych czasopismach.

W 1947r. przeprowadził się do Warszawy, gdzie kontynuował pracę w „Odrodzeniu”. 2 lata później ożenił się z Danutą Lenicą – ilustratorką książek dla dzieci, plastykiem. Choć jeszcze przez pewien czas pracował fizycznie, to jednak na przełomie lat 40-tych i 50-tych był już znanym publicystą coraz śmielej stawiającym kroki w dziedzinie literatury. W połowie lat 50-tych dodatkowo zaczął pisać scenariusze. Niedługo potem zajął się reżyserowaniem filmów.

W latach 60-tych Tadeusz Konwicki popadł w konflikt z komunistami, co przysporzyło mu sporo wrogów. Tematykę komunizmu pisarz i scenarzysta niejednokrotnie poruszał w swoich dziełach. Należy przy tym dodać, że Konwicki był świetnym obserwatorem, więc wnioski, jakie wysnuwał z wszelkich zdarzeń pozwalały mu wyjątkowo inteligentnie komentować ówczesną rzeczywistość.

Konwicki niekoniecznie jednak bezpośrednio opisywał poszczególne wydarzenia. Skupiał się na doświadczeniach i odczuciach bohaterów, poruszając przy tym najważniejsze kwestie egzystencjalne. Wielokrotnie traktował je bardzo przewrotnie, uciekając się do wyjątkowo inteligentnej ironii dodającej smaczku jego utworom. Potrafił też pokusić się o nieco romantyzmu, co nadawało jego dziełom szczególnej barwności emocjonalnej.

Tadeusz Konwicki był prekursorem socrealizmu, a z czasem stał się pisarzem opozycyjnym. Nie obawiał się poruszania trudnych tematów, miał odwagę groteskowym tonem pisać o polityce. Starał się przy tym analizować zachowania ludzi, niejednokrotnie wytykając społeczeństwu błędy. Poza powieściami tworzył także opowiadania, eseje, spisywał wspomnienia. Do historii polskiej literatury z pewnością przejdą takie utwory Konwickiego, jak wspomniane już „Mała Apokalipsa” i „Sennik współczesny”, a także „Kompleks Polski”, „Dziura w niebie” czy „Rzeka podziemna, podziemne ptaki”.

Film interesował Konwickiego od młodych lat, bo już w 1948r. ukończył kurs pisania scenariuszy przy Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi. Miał bardzo dobre kontakty ze znanymi polskimi reżyserami. Wyreżyserował m.in. „Salto” i „Zaduszki”. Był współautorem scenariusza do „Faraona” Jerzego Kawalerowicza.

Za swoją wszechstronną działalność Tadeusz Konwicki doczekał się wielu nagród krajowych i zagranicznych. Wśród wielu zaszczytów na uwagę zasługują m.in. Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych w Wenecji za obraz pt. „Ostatni dzień lata”, Polska Nagroda Filmowa „Orzeł” za osiągnięcia życia, Nagroda literacka fundacji im. Kościelskich czy Nagroda literacka im. Władysława Reymonta. Konwicki został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.