Raport sporządzony przez Komisję Europejską zawiera wiele niepokojących wieści. Okazuje się, że zagrożenie ubóstwem lub wykluczeniem społecznym dotyczy już 25% mieszkańców Starego Kontynentu. Eksperci podkreślają przy tym, że ryzyko odnosi się nie tylko to osób bezrobotnych, ale również tych pracujących.

Niemniej jednak, to właśnie bezrobocie w największym stopniu podnosi statystyki. Poważnym problemem staje się duży odsetek Europejczyków, którzy nie tylko nie mają zatrudnienia, ale dodatkowo nie mają prawa do zasiłków ani do pomocy społecznej. Są więc zdani na samych siebie, co coraz częściej kończy się dla nich skrajną biedą.

Jeżeli chodzi o osoby pracujące zagrożone ubóstwem, to są nimi głównie ludzie, którzy w związku z kryzysem zatrudnieni są tylko na część etatu i pracują mniej godzin niż wcześniej, ale także Europejczycy, którzy musieli przystać na wypłatę niższych pensji, gdyż tylko to zapewniało im utrzymanie posady.

Ryzyko ubóstwa albo wykluczenia społecznego osób w wieku produkcyjnym, czyli między 18. a 64. rokiem życia w ostatnich 4 latach dotyczyło głównie obywateli Grecji, Hiszpanii i Włoch. W Polsce poziom ubóstwa w tej grupie wiekowej uznawany jest za stabilny. Daje to ocenę taką samą, jaką otrzymały m.in. Wielka Brytania czy Holandia.

Chociaż ekonomiści i politycy wierzą, że w bieżącym roku będziemy obserwowali spadek bezrobocia, to jednak przyznają, że niekoniecznie przełoży się on na poprawę poziomu życia wszystkich Europejczyków. Problemem może bowiem pozostać rozwarstwienie dochodów. Mimo, że w okresie kryzysu praca na część etatu czy obniżanie pensji było relatywnie korzystne, to jednak na dłuższą metę może przynieść szkody.

Zaznaczono także, że obecna sytuacja skłania ludzi do szukania zatrudnienia w szarej strefie, które albo jest możliwością jakiegokolwiek dochodu, albo po prostu pozwala otrzymywać wyższe pensje. Dodano też, że w wielu krajach, np. w Polsce osoby zagrożone ubóstwem, a nie mające prawa do zasiłku ani pomocy społecznej najczęściej muszą korzystać ze wsparcia finansowego udzielanego przez rodziny.

Taka sytuacja nadwyręża budżety rodzinne. Utrzymywanie większej grupy osób prowadzi do niższej jakości życia, przymusu oszczędzania, rezygnacji z wielu zakupów. To natomiast może przekładać się na ograniczenie sprzedaży detalicznej, a w dalszej kolejności na osłabienie produkcji, niosąc szkody dla całej gospodarki.