Zarówno grupa 20-latków, jak i osób powyżej 30. roku życia, które wciąż mieszkają z rodzicami jest w Europie coraz większa. Tendencja do pozostawania w domu rodzinnymi mimo upływających lat jest zauważalna szczególnie na południu kontynentu. Północna część Europy jest znana raczej z tego, że wkrótce po uzyskaniu pełnoletniości, dzieci usamodzielniają się i żyją na własny rachunek.

A jak jest w Polsce? Niestety, zaliczamy się raczej do tej pierwszej grupy. Według szacunków, aż 43% młodych Polaków, czyli tych zaliczanych do grupy wiekowej 25-34 lata wciąż jeszcze mieszka z rodzicami. Dla porównania, w Danii ten odsetek wynosi zaledwie 1,8%. U naszych zachodnich sąsiadów jest to natomiast 17%. Dlaczego różnice są takie duże?

Specjaliści podkreślają, że o tym, w jakim wieku młodzi wyprowadzają się z domów rodzinnych zależy głównie od dwóch czynników. Chodzi o możliwości finansowe, ale również o pewne wzorce, jakie wypracowano w danym kraju na przestrzeni lat. We Włoszech to praktycznie tradycja, że dzieci mieszkają z rodzicami nawet wtedy, gdy trudno już nazwać je dziećmi. 40-latek żyjący w domu rodzinnym nie jest tam żadnym nadzwyczajnym zjawiskiem.

Niestety, nie zawsze chodzi o wzorce, a wielokrotnie sprawa jest poważniejsza, bo problemem jest brak stabilizacji ekonomicznej. Bezrobocie we wspomnianej grupie wiekowej jest bardzo wysokie, a nawet pracujący Polacy nie mogą liczyć na zarobki odpowiednio wysokie, by móc się samodzielnie utrzymać. Przy minimalnej płacy na poziomie 1680zł brutto, trudno marzyć o poradzeniu sobie z wydatkami na wynajem mieszkania, rachunki i przeżycie do kolejnej wypłaty.

Niemniej jednak, ekonomiści zauważają, że młodzi z wykształceniem wyższym, którzy wyjeżdżają z małych miejscowości robią, co mogą, by nie wrócić tam nawet, jeśli nie mają pracy. Okazuje się, że nawet bezrobotni wolą pozostać w mieście, gdzie trudno jest im wiązać koniec z końcem, niż wrócić do domu rodzinnego, zmniejszając szansę na ponowny wyjazd. Tendencję do pozostawania z rodzicami mają natomiast osoby z wykształcenie średnim, które mieszkają w niewielkich miasteczkach.

Nadzieją dla młodych miały być program dofinansować rządowych, czyli zakończona już „Rodzina na Swoim” oraz prowadzone „Mieszkanie dla Młodych”, jednak i one wymagają wkładu własnego, który dla wielu młodych Polaków jest niemożliwy do uzbierania. Wydaje się więc, że jedyną nadzieją jest oczekiwanie na poprawę ogólnej sytuacji gospodarczej kraju. Spadek bezrobocia, wzrost płac, aktywizacja zawodowa młodych – to daje szansę na zmniejszenie odsetka Polaków pozostających na utrzymaniu rodziców po wejściu w dorosłość.