Konferencja w Pekinie zgromadziła przywódców 50 krajów Afryki. Zabrakło jednak 4 uważanych za te najbiedniejsze. Ich przedstawiciele nie pojawili się na spotkaniu, ponieważ wciąż jeszcze podlegają Tajwanowi, z którym łączą ich silne stosunki dyplomatyczne. Wśród tych, którzy przybyli, byli jednak m.in. prezydent Beninu czy prezydent Republiki Południowej Afryki. Dodatkowo, na konferencji zagościli sekretarz generalny ONZ, Ban Ki Mun oraz przewodniczący Unii Afrykańskiej, Boni Yayi.

To już nie pierwszy raz, kiedy Chiny postanawiają pożyczyć pieniądze afrykańskim krajom. Ostatnim razem, na konferencji Chiny - Afryka zorganizowanej w 2009r. w Kairze ustalono, że do Afryki powędruje 10 miliardów dolarów. Przywódca Chin, Hu Jintao przyznał przy tym, że Chiny muszą wspierać południowy kontynent nie tylko ze względów gospodarczych, ale również po to, by zacieśnić relacje polityczne.

20 miliardów dolarów, które Chiny mają wypłacać Afryce stopniowo, przez najbliższe 3 lata, miałyby stymulować tamtejsze, często zupełnie upadające gospodarki. Ze względu na problem głodu, istotna byłaby inwestycja w rolnictwo. Niemniej jednak, potrzebne jest także otwieranie i stymulowanie do działania przedsiębiorstw, a do tego niezbędny jest ogólny rozwój infrastruktury.

Jak podczas swojego wystąpienia na konferencji przyznał prezydent RPA, Jacob Zuma, Afryka nie chce już być zależna od większych, silniejszych państw, które tylko ją wykorzystują – mówił to zwracając uwagę na europejskie kraje, które pod pretekstem pomocy, chciały jedynie znaleźć kolejne sposoby na wzbogacenie się za cenę mieszkańców Czarnego Lądu. Podkreślał przy tym, że głowy państw afrykańskich nie mogą pozwolić, by ich relacje z Chinami przekształciły się w zależność taką samą, jak ta pomiędzy Afryką, a jej dawnymi, europejskimi kolonizatorami.

Oczywiście, wiadomo, że Chiny upatrzyły sobie własny zysk w pomocy Afryce. Jak większość krajów z zewnątrz, są zainteresowane bogatymi złożami różnorodnych surowców występującymi na tym kontynencie. Eksperci nie mają wątpliwości, co do tego, że Chiny rzeczywiście staną się nowymi kolonizatorami Afryki.

Niemniej jednak, jak pokazuje już doświadczenie i kolejne plany, przywódcy Chin nie chcą narzucać szczególnej presji na te państwa. Wręcz przeciwnie, starają się zaskarbić sobie sympatię Afrykańczyków. W tym celu, pomagają w edukowaniu tamtejszych ludzi, w rozwoju kultury, w otwieraniu tamtejszej ludności okna na świat. Wielu władcom afrykańskich krajów nie do końca podoba się rosnąca zależność od Chin oraz stopień korzyści, jakie Azja czerpie z ich bogactw naturalnych, jednak wciąż wierzą, że na Chiny mogą liczyć w znacznie większym stopniu, niż na Europę.